We sneden door de golven naar de laatste bovenboei. Om ons heen cirkelde de rib met mijn ouders, de filmploeg en Arie Boomsma. Naast me prijkten de glimlachen van Tambo, Rick, Nien en Hans. We lagen de afgelopen wedstrijden soms ondersteboven in de boot. Maar niet omdat we een beperking hadden, niet omdat onze lichamen ons in de steek lieten en niet omdat wij dit niet konden.
We lagen ondersteboven omdat we nog wat training miste. Als we op de finish de spinaker vol makreel binnenhalen krijg ik een brok in mijn keel. We waren de afgelopen wedstrijden steeds dichter bij het sterke veld gekomen en er was nog zó veel te winnen. Maar we deden het wel, we stonden daar en we wisten het zeker: wedstrijdzeilen met beperking of chronische ziekte, het kan!

Ongelooflijke samenwerking
Zes maanden geleden begon dit idee. Samen met stichting Plons en Watersportvereniging Aegir staken wij de koppen bij elkaar om een Team No Limits Sailing te stichten.
Er werd een eerste trainingsdag georganiseerd en het team kreeg leden. Gemeente Rotterdam kwam kijken hoe de haven aangepast kon worden en het Watersportverbond leende ons een tweede sonar. Stichting World Port Sail stelde de Maxfun beschikbaar en niet snel later werden we prachtig aangekleed door Slam, belijnd door de lijnenspecialist en gefaciliteerd door van Uden.
We konden na een social media oproepje aan de haven slapen bij Marleen van nes en onze top shorecrew Hans, Jan en Ellis regelden alle randvoorwaarden. Maar liefst 13 man van de MaxFun klasse hielp ons zaterdag de boot in conditie te krijgen. Het was overweldigend hoe mensen meehielpen. Hoe eindeloos gaaf is dat.

Confronterend
Toch blijft het ook confronterend als de man in de tent zich verbaast dat je mee vaart. Het komt binnen als hij met het spuug op zijn bovenlip benadrukt ‘dat je toch ge-hen-die-kept bent’. Dat mensen je op je schouder klopt met de geruststellende woorden “je bent al verder dan we gedacht hadden” terwijl we enkel uitgevaren zijn.

Maar als die confrontatie mij bijna nekt, staat daar mijn team. Ze halen hun schouders op. ‘We zinken toch niet’ grappen ze. Het hoort bij het pakket. Met een waanzinnig optimisme zijn zij ingestapt. Hun plezier in deze sport en het extreem hartelijke welkom in de klasse maken dit een reis die je niet wil missen, vol verrassingen.

Want wie had dat verwacht; na vier weken trainen de zee bestormen, wedstrijd zeilen met mensen met een beperking of chronische ziekte. Het is een week geleden dat we de North Sea Regatta zeilden en ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. We hebben het gewoon gedaan.

Een diepe buiging aan iedereen die bijgedragen heeft.