Er breekt een glimlach door. De boot is geregeld, de centen zijn van de rekening en het team lijkt te kunnen. Morgen gaan we trainen want binnenkort vaart Team No Limits Sailing haar eerste wedstrijd. En wat voor een? De North Sea Regatta.

Het is de eerste wedstrijd die ik zeilde na mijn ongeluk. Ik kon nog niet eens op twee benen staan toen ik met Team Firestorm 3 weken na de ontmoeting met die auto aan de start verscheen. Na de wedstrijden, waarin we broachend het downwind rak veroverde vond ik mijn plaatsje op de achterplecht, waar ik bijna kotsend van de pijn mijn tijd verdreef tot de volgende start.

Het jaar daarna ging beter. Op de Luctor danste ik frivool in de pit, mijn voet was top en we wonnen veel.
Het was zeilen op een hoger niveau met fantastisch talent aan boord en daar mocht ik dan even tussendoor dartelen.

Dat jaar kon niet overtroffen worden anders dan het jaar daarna met 14 vrouwen op een wedstrijdbak. een magnifiek mooi weekend in een kippenhok dat de snelste genuawissel op aarde uit haar hoed toverde. In de avond stripten we op de dansvloer terwijl Frans Sluyter zijn bastonen liet klinken.

Het is een wedstrijd die me intens gelukkig maakt, waar zeilen écht om zeilen gaat. Waar het water over het dek spat en waar je wilt trouwen met de vrouw die de marifoon bedient. Waar je iedereen weer tegenkomt en waar het biertje op de kade nooit bij een biertje blijft.

Dit jaar is het vierde jaar op rij. Een gek pre lustrum dat je eigenlijk niet wil vieren. Behalve met dit team.
Team No Limits Sailing. Mijn droom was om zeilen toegankelijk te houden voor mensen met een beperking en nu maak ik deel uit van een prachtig opstartend team binnen een fantastische vereniging waar mensen hard werken om dromen waar te maken.

Tijdens de NSR vier ik misschien mijn prelustrum, maar meer nog vier ik mijn sport, onze sport. Laten we dat met zijn allen voorop stellen: want wat is het mooi. Daar zeilde op de Noordzee, de Noordzee…. We komen er aan.

fotografie: Jasper van Staveren